Els, een 38-jarige moeder, kreeg onlangs te maken met een onverwachte golf van reacties nadat ze haar kind een kus op de mond gaf. Wat voor haar een vanzelfsprekend en liefdevol gebaar was, bleek voor anderen ongepast te zijn.
De situatie zette haar aan het denken over de verschillende manieren waarop ouders hun genegenheid tonen en hoe deze verschillen door anderen worden beoordeeld.
In een openhartig gesprek legt Els uit: “Het was iets waar ik niet eens bij stilstond. Mijn kind kwam naar me toe, ik boog voorover en gaf een kus. Zoals ik dat altijd doe.”
”Maar toen ik om me heen keek, zag ik de reacties. Sommige mensen keken weg, anderen fronsten hun wenkbrauwen. Ik kreeg zelfs later van een paar vrienden te horen dat ze het ongemakkelijk vonden.”
Voor Els kwam deze reactie als een verrassing. Ze groeide op in een gezin waar lichamelijke genegenheid normaal was.
“Ik kan me niet anders herinneren dan dat mijn ouders, zelfs tot op latere leeftijd, mij en mijn broers kusten. Op de mond, op de wang, het maakte niet uit. Voor ons was dat normaal,” vertelt ze.
“Liefde tonen was niet iets om bij na te denken. Het was gewoon wie wij waren als gezin.” Toch merkte Els dat niet iedereen in haar omgeving er zo over dacht.
De reacties van mensen maakten haar bewust van het feit dat er verschillende opvattingen bestaan over hoe ouders liefde aan hun kinderen tonen, vooral als het gaat om lichamelijke uitingen zoals een kus op de mond.
Sommige mensen hadden praktische bezwaren. “Er waren zelfs mensen die zeiden dat het ‘niet hygiënisch’ was of dat het ‘ongezond’ zou zijn voor mijn kind. Dat vond ik vreemd,” zegt Els met enige verwarring.
“Ik ben haar moeder. Ik zorg voor haar, ik houd van haar. Waarom zou een kus op de mond ineens iets verkeerds zijn?”
De negatieve reacties brachten haar aan het twijfelen, en Els begon zich af te vragen waarom haar onschuldige gebaar zulke sterke reacties opriep.
Ze realiseerde zich dat wat voor haar vanzelfsprekend is, voor anderen een bron van ongemak kan zijn. “Ik snap dat er culturele verschillen zijn,” erkent ze.
“In sommige culturen wordt het juist als heel normaal gezien, terwijl het in andere juist vermeden wordt. Maar ik had nooit verwacht dat mensen in mijn directe omgeving er zo sterk over zouden oordelen.”
Tijdens gesprekken met haar vrienden kreeg ze te horen dat ze het gebaar als “ongepast” ervoeren. “Ze vertelden me dat ze het ongemakkelijk vonden omdat het ‘niet hoort’.”
”Maar wat betekent dat eigenlijk? Wie bepaalt wat wel en niet hoort in de manier waarop je je kind liefde toont?”
“Mijn dochter vindt het fijn om dicht bij me te zijn. Voor haar is die kus een teken van veiligheid en liefde. Waarom zou ik haar dat moeten onthouden alleen omdat anderen het ongemakkelijk vinden?”
Els besloot meer te leren over het onderwerp en ontdekte dat de meningen over kussen op de mond sterk uiteenlopen.
Sommige ouders zien het als een normale uiting van liefde, terwijl anderen het als ongepast beschouwen, vooral naarmate kinderen ouder worden.
Zelfs sommige deskundigen adviseren om voorzichtig te zijn met zulke uitingen, omdat het verwarring kan opleveren voor kinderen in hun relatie tot anderen.
“Ik begrijp dat mensen het goed bedoelen en me willen laten nadenken over de impact van mijn acties,” geeft Els toe.
“Maar aan het eind van de dag ken ik mijn kind het beste. Ik weet wat voor haar werkt en waar ze zich goed bij voelt.”
Ze glimlacht wanneer ze vertelt dat haar dochter nog steeds elke dag naar haar toekomt voor die kus. “Dat zegt voor mij alles.”
Wat Els vooral verbaast, is hoe snel mensen een oordeel vellen over persoonlijke opvoedingskeuzes. “Ik zou zelf nooit iemand vertellen hoe ze hun kind moeten opvoeden,” zegt ze.
“Wat voor de een werkt, werkt misschien niet voor de ander. Maar ik geloof sterk dat je als ouder moet doen wat voor jou en je kind goed voelt. Als dat betekent dat wij elkaar een kus op de mond geven, dan is dat zo.”
Hoewel de situatie Els aan het denken heeft gezet, heeft ze besloten zich niet te laten beïnvloeden door de kritiek. “Het is niet aan anderen om te bepalen hoe ik mijn kind liefde toon,” zegt ze vastberaden.
“Mijn kind weet dat ze geliefd is, en dat is voor mij het belangrijkste. Mensen mogen vinden wat ze willen, maar ik kies ervoor om trouw te blijven aan wat voor ons werkt.”
Deze ervaring heeft Els bewuster gemaakt van haar eigen opvoedingsstijl en haar vertrouwen in haar intuïtie versterkt. “Ouderschap is geen eenheidsworst,” concludeert ze met een glimlach. “En dat is oké.”
1. Sommige menen hadden praktische bezwaren tegen een kus op de mond.
2. Zo zijn er velen die met hun wenkbrauwen fronsen.
3. Els vertelt wat voor commentaar ze allemaal krijgt.
4. Het commentaar van velen slaat volgens haar nergens op.
5. De reacties brengen Els behoorlijk in verwarring.
