In de wereld van tattoos is Melissa Sloan (46) een opvallende verschijning. Met maar liefst 800 tatoeages, waaronder drie lagen inkt op haar gezicht, is ze een wandelend kunstwerk.
Ondanks haar passie voor lichaamskunst, ondervindt Melissa echter grote uitdagingen in haar zoektocht naar werk.
Ze is ervan overtuigd dat haar tatoeages een belangrijke rol spelen bij haar moeite om een baan te vinden en dat vooroordelen over tatoeages haar kansen beperken.
Melissa begon op 20-jarige leeftijd met tatoeëren. Wat begon als een sporadische hobby, groeide al snel uit tot een verslaving. “Sinds mijn twintigste ben ik steeds verder gegaan met tatoeëren,” vertelt Melissa.
“Nu heb ik drie lagen inkt op mijn gezicht en blijf ik oude ontwerpen bedekken met nieuwe.” Haar indrukwekkende verzameling tatoeages is een essentieel onderdeel van haar identiteit geworden.
Ze is vastbesloten om door te gaan met tatoeëren tot ze 70 is en wil uiteindelijk haar hele lichaam bedekken met kunst.
Ooit werkte Melissa als toiletreiniger, een baan die haar in staat stelde om in haar levensonderhoud te voorzien en voor haar twee kinderen te zorgen. Helaas verloor ze deze baan.
“Het was een moeilijke tijd,” herinnert ze zich. “Ik werd ontslagen omdat ik zogezegd mijn werk niet goed deed.”
”Of mijn tattoos daar iets mee te maken hadden, weet ik niet zeker, maar het blijft een vraag die mij bezighoudt.”
Ondanks dat haar vorige baas zelf ook veel tatoeages had, vermoedt Melissa dat haar uiterlijk heeft bijgedragen aan haar ontslag.
Sindsdien heeft ze moeite om opnieuw werk te vinden. “Ik heb zelfs opnieuw gesolliciteerd naar een functie als toiletreiniger in mijn buurt,” zegt ze.
“Maar elke keer krijg ik te horen dat ze me niet willen vanwege mijn tattoos.” Deze ervaringen benadrukken de vooroordelen waarmee Melissa zich geconfronteerd ziet.
Hoewel ze bereid is om elke baan aan te nemen, ongeacht de aard ervan, blijft ze zonder succes zoeken. Naast haar werkproblemen ervaart Melissa ook sociale uitsluiting vanwege haar tatoeages.
Ze vertelt dat veel mensen in haar omgeving negatief op haar reageren. “Er zijn vee roddels over mij in de buurt,” legt ze uit. “Sommigen zeggen dat ik nooit een baan heb gehad, wat absoluut niet waar is.”
”Zelfs de plaatselijke kroeg en de school van mijn kinderen hebben me niet willen accepteren. De deuren blijven gesloten voor mij, vaak vanwege mijn uiterlijk.”
Zelfs in de tattoo-community ondervindt Melissa afwijzing. “Tattoo-shops sluiten de deur voor mij,” zegt ze. “Ze vinden dat ik te ver ben gegaan met mijn lichaamskunst en willen daar niet aan meewerken.”
Deze afwijzing, zowel van reguliere werkplekken als van tatoeage-experts, illustreert de maatschappelijke barrières waar mensen met extreme tatoeages tegenaan lopen.
Ondanks deze obstakels blijft Melissa vastberaden om haar passie voor tatoeages voort te zetten. Ze is vastbesloten om elke centimeter van haar huid te bedekken met kunst.
“Mensen zeggen dat ik eruitzie als een smurf omdat mijn gezicht nu blauw is,” zegt ze met een glimlach. “Maar dat maakt me niet uit.”
”Dit is wie ik ben en wat ik wil. Als iemand me morgen een baan aanbiedt, grijp ik die met beide handen aan, ongeacht wat het is.”
Het verhaal van Melissa Sloan werpt licht op een belangrijk maatschappelijk vraagstuk: hoe verhouden persoonlijke keuzes en uiterlijke verschijning zich tot werkgelegenheid en sociale acceptatie?
Ondanks haar uitgebreide tatoeagecollectie en harde werk in het verleden, blijft Melissa geconfronteerd met obstakels die haar carrière en sociale leven beïnvloeden.
In de wereld van tattoos is Melissa Sloan (46) een opvallende verschijning. Met maar liefst 800 tatoeages, waaronder drie lagen…
